ترجمه درون زبانی(Intralingual Translation )
رومن یاکوبسن (۲۰۰۴) سه نوع ترجمه را معرفی می نماید. یکی ترجمه درون زبانی Intralingual Translation یا عبارت بندی مجدد(Rewording) یعنی درک پیام در یک زبان و بیان آن با واژگان و عبارات دیگر در همان زبان ترجمه درون زبانی نامیده می شود . از این نوع ترجمه به منظور تصریح پیام استفاده می شود. وظیفه اصلی مترجم علمی هنگام ترجمه ای تخصصی و علمی تلاش جهت ترجمه مفاهیم از زبان دانشمندان به زبان عامه تر است که برای عموم قابل فهم باشد. به این نوع از ترجمه، ترجمه درون زبانی گفته می شود. در واقع ترجمه درون زبانی جهت سهل و قابل فهم کردن اصطلاحات و مفاهیم سخت تخصصی زبان دیگر به زبان مقصد می باشد.

ترجمه بین زبانی (Interlingual Translation)
دسته دوم ترجمه از نظر رومن یاکوبسن ، ترجمه بین زبانی (Interlingual Translation) یا ترجمه مناسب (Translation Proper) که نام دیگر آن ترجمه به معنای اخص است. ترجمه بین زبانی یعنی تفسیر نشانه های کلامی با استفاده از زبانی دیگر است. یاکوبسن این ترجمه را نوعی نقل قول می داند که در آن مترجم پیام دریافت شده از منبعی دیگر را مجددا رمزگذاری کرده و انتقال می دهد. نوع متداول و شناخته شده ترجمه تخصصی است و منظور از آن بیان پبام ارایه شده در یک زبان با علایم ونشانه های زیانی ، زبان دیگر است.

ترجمه بینا نشانه ایی (Intersemiotic Translation)
ترجمه دیگری که یاکوبسن معرفی کرد، ترجمه بینا نشانه ای (Intersemiotic Translation) یا ترجمه صامت (Transmutation) است و زمانی مورد توجه قرار می گیرد که نیاز به تغییر رسانه (نوشتار به گفتار و بالعکس) است. مثال آشکاری در این زمینه زیرنویسی است که برای فیلم یا قطعه ای موسیقی قرار داده می شود. بطور کلی، تغییر و تبدیل علایم رمزی است از تغییر نظام علایم رمزی اصلی و ارایه ی پیام به وسیله نظام دیگر ، مثل تبدیل یک رمان به یک فیلمنامه.

ترجمه ارتباطی (Communicative Translation)
پیتر نیومارک از پیشگامان رشته نوپای مطالعات ترجمه دو نوع ترجمه را با توجه به وفاداری مترجم به متن اصلی و یا ساده و قابل فهم بودن پیام ، ترجمه معنایی و ارتباطی را معرفی می کند. ابتدا ترجمه ارتباطی یا پیامی باید بر انتقال پیام متن اصلی تأکید شود، به نحوی که این انتقال با قراردادهای زبانی، فرهنگی و کاربردی زبان مقصد مطابقت داشته باشد، نه این که واژه­های متن مبدأ با دقت تمام و بدون تخطی از هنجارهای زبان مقصد انعکاس یابند. مترجم هنگام تولید ترجمه ارتباطی، آزادی بیشتری در تفسیر متن مبدأ دارد، ابهامها را می زداید. نوشته های روزنامه ای، کتابهای درسی، اطلاعیه های عمومی و در واقع اکثر ژانرهای غیرادبی، از جمله متونی هستند که این شیوه ترجمه برای آنها مناسب است. این نوع ترجمه صرفا خواننده دوم را مخاطب قرار می دهدو مایل نیست عناصر خارجی وارد زبان مقصد شوند. به طور کلی ترجمه ارتباطی یا پیامی احتمالا آسانتر، ساده تر، روشن تر، مستقیم تر و قراردادی تر است.

ترجمه معنایی (Semantic Translation)
این ترجمه سعی می کند تا آنجایی که ساختارهای معنایی و نحوی زبان مقصد اجازه می دهد عین معنای بافتی متن اصلی را ارائه کند. ترجمه معنایی در جارچوب فرهنگ اصلی باقی می ماند و تنها از طریق معنای تجربی خواننده را در دستیابی به پیام یاری می دهد. این نوع ترجمه تا حدودی پیچیده تر، ناهموارتر، مفصلتر و دقیقتر است.